Antoine Van Loocke en Knifeforging

    Een mes is een evident onderdeel van een globaal instrumentarium. En zo

    hoort het volgens Antoine Van Loocke ook. Zijn Patattenscheller

    bijvoorbeeld, is een symbiose tussen zeldzaam hoorn van de muskusos en

    een gerecupereerd lemmet, gevonden in de afvalbak van een zilversmid. Le

    Rallec, samengesteld uit oosic, het penisbeen van een walrus, en door

    vuur verwrongen Damascus-staal is evenzeer een voorbeeld van een

    creatief coëxisteren. En de Monobloc, is dat bedoeld als keukenhulp of

    artefact, de Pteridactylus als zakmes of briefopener? Biedt de A table

    een veelheid aan functies of is het eerder een artistiek hebbeding? Er

    is de keus: bestemming, nut of tijdloos genot. De uniciteit van elk van

    de creaties is het gevolg van een harmonische fusie tussen materiaal,

    vorm, creatie en doel.

    De gebruikte materialen, levend, oxiderend, immer rusteloos en zichtbaar

    in verandering, vormen een interactie die gekenmerkt wordt door

    onderlinge samenhang. Antoine werpt zich op als een universeel

    “coutelier” die zijn ontwerpen echter tekent nàdat het mes gemaakt is,

    waarbij hij een ironisch bedoelde knipoog geeft naar de homo

    industrialis, de mens die zich de heerser aller dingen waant. Het mes

    als voorwerp bevraagt op die manier het mes als concept. Elk mes wordt

    daardoor een kanttekening in de marge van de hedendaagse tijd en dwingt

    de mens tot nadenken bij dat wat is. Zelfs de nog niet door roest

    aangetaste Vlaamse Punt verwijst via de vanitas-gravure in het heft naar

    vergankelijkheid. En roept het uit: de mens is geen god, maar sterfelijk

    en eindig.

    De messen die uit de werkplaats van Van Loocke komen, zijn stuk voor

    stuk hoogtepunten van verfijning, getuigend van een zelfbewuste

    soberheid en badend in een design dat ervaren wordt als ongecompliceerde

    verwondering, als in zichzelf gekeerde perfectie. Er is de verleiding,

    de opwinding, soms geruststellend, soms lichtjes angstaanjagend maar

    immer badend in ongekunsteldheid. Er straalt een zuiverheid uit die

    waardigheid en zinnelijkheid vereeuwigt. Dit is geen kunstmatige ophef

    maar een uitdagende, artisanale begeestering in een artistieke

    vormgeving.

    Antoine Van Loockes werk kan gelinkt worden aan twee begrippen uit het

    vocabularium van de oude Grieken: “technè”, de kunst van het maken, het

    uitvoeren, het voortbrengen en “poièsis”, van het verborgene naar het

    manifeste, van de schaduw naar het licht. Elk van zijn messen incarneert

    dit antieke begrippenpaar. En, zoals een hedendaags filosoof het

    formuleerde: elk mes is een metalen ziel met gesmede gedachten.

    Willy E. Laureys - The Art Server